Kiedy małżonkowie napotykają trudności związane z przekazywaniem życia, scherzo a dla nich źródłem wielkiego cierpienia. Niewiele małżeństw jest całkowicie niepłodnych – bez żadnej nadziei na ciążę.
Około 10% to małżeństwa o „niskiej” płodności, którym potrzeba wiele czasu na poczęcie dziecka. Wymagają często leczenia.
Mówi się dziś wiele o „dziecku z probówki”, czyli o zapłodnieniu „in vitro” praktykowanym w niektórych laboratoriach. Na czym to polega?
U kobiety wywołuje się za pomocą hormonów wielokrotną owulację, po czym pobiera się komórki jajowe i zapładnia je plemnikami męża. Uzyskuje się w ten sposób wiele embrionów. Trzy lub cztery spośród nich wszczepia się do macicy kobiety, pozostałe zostają zamrożone w płynnym azocie. Kiedy wszystkie embriony rozwijają się prawidłowo, lekarze proponują czasem redukcję embrionalną” tzn. usunięcie jednego lub kilku embrionów, choć udało im się przecież zagnieździć w macicy! Zamrożone embriony wykorzystuje się w celu uzyskania następnej ciąży u tej samej osoby lub wszczepia się je innej kobiecie. Czasem korzysta się z nich w badaniach naukowych.
Metodę tę stosuje się też w różnych wariantach: w przypadku poważnej niepłodności męża korzysta się z plemników pochodzących ze spermy obcego dawcy; kiedy niepłodność dotyczy żony, wszczepia się, komórki jajowe innej kobiety.
Choć metoda ta stanowi niezwykłe osiągnięcie medyczne i techniczne, pojawiają się w związku z nią poważne wątpliwości moralne.
Zapłodnienie odbywa się poza aktem seksualnym. Oddzielenie aktu zbliżenia małżonków, wyrażającego w sposób szczególny ich wzajemną miłość, od aktu poczęcia powoduje, że do poczęcia dochodzi w wyniku pewnego zabiegu technicznego, a nie w konsekwencji miłosnego zjednoczenia rodziców.
Przy sztucznym zapłodnieniu uzyskuje się więcej niż jeden embrion, po czym część z nich zostaje świadomie zniszczona, czasami giną one w wyniku pewnych manipulacji technicznych (na przykład rozmrożenia).
Lekarze odczuwają pokusę, by jak najczęściej korzystać z powyższych metod dla samego „treningu” i udoskonalania stosowanych przez siebie metod, w celu zdobycia większego doświadczenia. Satysfakcja związana z wrażeniem panowania nad życiem, poczuciem „tworzenia” życia wydaje się wątpliwa, a nawet niebezpieczna zarówno dla samych małżeństw, jak i dla reszty społeczeństwa.
Leczenie niepłodności u kobiety, mężczyzny lub u obojga, powinno prowadzić do przywrócenia im możliwości poczęcia dziecka w wyniku aktu seksualnego, który jest znakiem i wyrazem ich miłości, a także źródłem nowego życia. Medycyna proponuje obecnie metody, w wyniku których rodzi się dziecko, ale kobieta i mężczyzna nie odzyskują zdolności prokreacji.
Czy rzeczywiście każdemu małżeństwu „należy się” dziecko? Czy ma być „środkiem” niezbędnym dla uzyskania szczęścia w małżeństwie, efektem sukcesów technicznych, czy też owocem miłości. Dziecko jest darem, znakiem wzajemnego obdarowania się małżonków w akcie angażującym w sposób nierozerwalny zarówno ich ciała jak i serca. Dziecka się nie „produkuje”. Od samego poczęcia nie jest ono własnością rodziców.
Dla niektórych małżeństw rezygnacja z metody sztucznego zapłodnienia może stanowić wielkie wyrzeczenie. Jednak zdołają je podjąć w wyniku głębszego zrozumienia tajemnicy życia – daru Boga, zawierzając to bolesne doświadczenie Panu, który obdarza potrzebnymi łaskami.
Co pozostaje małżeństwom, które nie mogą zostać rodzicami? Po pierwsze cierpliwość i umiejętność czekania, zamiast pospiesznych, skomplikowanych zabiegów medycznych. Po drugie – rozważenie innych metod leczenia. Być może pozostaje także jeszcze inny rodzaj płodności – wykorzystanie czasu, energii i talentów w jakiejś istotnej dla nich działalności. Jest możliwa również adopcja – przyjęcie jednego lub większej liczby dzieci pozbawionych rodzin, które otrzymają dzięki temu rodziców i ich miłość.
Credits: www.ilestvivant.com –
Agreement 25/7/2023
with Emmanuel Community https://emmanuel.info/
