Si mund të pajtohet besimi i krishterë në Trininë e Shenjtë me besimin në unitetin e Zotit, i cili dëshmohet qartë në Dhiatën e Vjetër, pa rënë në kundërshti?
Përgjigje: Ju lutem lexoni me kujdes Kapitullin 5, III, në libër edhe një herë 1. Vetë Jezusi u rrit në besimin e popullit të tij në Zot. Ky besim karakterizohej nga monoteizmi, besimi në një Zot, i cili karakterizon të gjithë Dhiatën e Vjetër. Dishepujt e Jezusit, nga të cilët 12 u bënë apostuj, ishin natyrshëm gjithashtu monoteistë. Të krishterët e dinë nga shkrimet e Dhiatës së Re se Jezusi nuk e shpalli veten vetëm si profet. Ai pretendonte se vepronte në emër të Zotit dhe pretendonte se veprimet e tij (p.sh. shërimi, zgjimi i të vdekurve, falja e mëkateve) e bënin Zotin të pranishëm. Për më tepër, Jezusi tha se në të kishte ardhur Zoti dhe mbretëria e tij. Dishepujt, domethënë të krishterët e parë, e njohën në fuqinë e Frymës së Shenjtë se pretendimet e Jezusit nuk ishin blasfemi, nuk blasfemuan një Zot dhe nuk sulmuan mësimet e vërteta të Zotit, por ishin e kundërta: se vetë Zoti foli në Jezusin. të Nazaretit, vetë Perëndia ishte i pranishëm, me fjalë të tjera se Jezusi ishte Biri i Perëndisë. (Shih: Mt 16:13-20) Hap pas hapi dishepujt, domethënë të krishterët e parë, e kuptuan se uniteti i Perëndisë duhej të kuptohej në një mënyrë të re dhe më të thellë. Kjo është ajo që jemi përpjekur të paraqesim në Kapitullin 5 të librit. Pra, për të dhënë një përgjigje të shkurtër: Po. Besimi në Trininë e Shenjtë nuk e mohon besimin në të vetmin Perëndi, por e thellon dhe e dallon atë. Mësimet e kishës së krishterë paraqesin një interpretim dhe një zhvillim të mëtejshëm të mësimeve të Dhiatës së Vjetër në dritën e ngjarjeve të jetës së Jezusit (veprat dhe fjalët e tij, vuajtjet, vdekja dhe ringjallja e tij), si dhe në dritën e mësimeve të Jezusit, siç u kuptuan nga apostujt dhe bashkësia e hershme e krishterë me anë të fuqisë së Frymës së Shenjtë.
