Pema e Krishtlindjes është një simbol i krishterë i njohur gjerësisht në mbarë botën. Ideja e përdorimit të një peme për të përfaqësuar rilindjen e jetës është një simbol i qartë i krishterë, por ka rrënjë në lashtësi dhe në periudhën mesjetare, me disa referenca ndaj zakoneve pagane, nga të cilat megjithatë distancohet thellësisht në kuptim.
Nuk e dimë datën e saktë apo origjinën precize të praktikës tradicionale të zbukurimit të pemëve të Krishtlindjes, por kemi dëshmi të qarta për përhapjen e saj në shekullin e XVI-të në Gjermani.
Megjithatë, ekzistojnë zakone dhe tregime të dokumentuara historikisht që datojnë shumë shekuj më parë. Pemët e Krishtlindjes lidhen, në fakt, me Shën Bonifacin, një shenjtor i lindur në Angli rreth vitit 680, i cili e ungjillëzoi popullin gjerman. Thuhet se Bonifaci u përball me paganët që mblidheshin pranë “Lisit të Shenjtë të Bubullimës në Geismar” për të adhuruar perëndinë Thor.
Shenjti mbërriti me dishepujt e tij në lëndinën ku ndodhej “Lisi i Shenjtë” dhe, kur po bëhej gati të fillonte rituali i flijimit njerëzor, ai thirri: “Ky është Lisi juaj i Bubullimës, dhe kjo është kryqi i Krishtit që do të thyejë çekiçin e perëndisë së rremë Thor”. Ai mori një sëpatë dhe filloi të rrëzonte pemën e shenjtë. Papritmas, fryu një erë e fortë dhe pema ra, duke u copëtuar në katër pjesë. Pas lisit të madh ndodhej një bredh i vogël me gjethe të gjelbra, dhe Shën Bonifaci tha: “Kjo pemë e vogël, një fëmijë i ri i pyllit, do të jetë pema juaj e shenjtë sonte. Është druri i paqes, pasi shtëpitë tuaja janë ndërtuar nga bredhi. Është shenja e jetës së pafund, sepse gjethet e tij janë gjithmonë të gjelbra. Shihni si drejtohet drejt qiellit. Le të quhet kjo Pema e Krishtit Fëmijë; mblidhuni rreth saj, jo në pyll, por në shtëpitë tuaja; aty nuk do të kryhen rite gjaku, por dhurata dashurie dhe vepra mirësie”. Bonifaci arriti t’i kthente paganët, dhe kreu i fshatit vendosi një bredh në shtëpinë e tij, duke e zbukuruar me qirinj mbi degët e tij.
Referenca e parë historike për traditën e pemës së Krishtlindjes u gjet nga etnografja Ingeborg Weber-Keller në Kronikën e Bremenit të vitit 1570, ku përmendet një pemë e zbukuruar me mollë, fruta të thata, hurma, lule dhe ornamente letre.
Një gjurmë tjetër historike gjendet në Riga (Letoni), në sheshin e bashkisë, ku një pllakë përkujton “pemën e parë të Krishtlindjes” të zbukuruar në vitin 1510. Në mënyrë të ngjashme, në Tallinn (Estoni), përmendet një pemë e parë që daton në vitin 1441.
Zakoni i zbukurimit të pemëve të Krishtlindjes u përhap në Gjermani në shekullin e XVII-të dhe, në fillim të shekullit të XVIII-të, ishte tashmë një praktikë e zakonshme në të gjitha qytetet e Rheinlandit. Vetëm në dekadat e para të shekullit XIX-të u përhap në vendet katolike. Në Vjenë, Pema e Krishtlindjes u prezantua zyrtarisht në vitin 1816 me urdhër të princeshës Henrietta von Nassau-Weilburg, ndërsa në Francë u prezantua nga dukesha e Orléans-it në vitin 1840. Sot, tradita e Pemës së Krishtlindjes është universalisht e pranuar në botën katolike. Papa Gjon Pali II e konsolidoi gjatë pontifikatit të tij, duke vendosur një pemë të madhe Krishtlindjeje pranë shpellës së lindjes në Sheshin e Shën Pjetrit.
Sot, Pema e Krishtlindjes përdoret kudo, shpesh pa kuptuar vlerën dhe bukurinë e saj shpirtërore.
Është Pema e Krishtit Fëmijë, gjithnjë e gjelbër, plot shpresë dhe besim në jetë, një pemë që mbart dhuratat e Krishtlindjes. Ndër këto dhurata të shumta, më e rëndësishmja është siguria se nuk jemi më vetëm. Zoti, Emanueli, ka ardhur për të banuar midis nesh. Asgjë nuk mund të na trembë. Zoti është me ne.
Gëzuar Krishtlindjet.
Paolo Botti
© Tutti i diritti riservati. Riproduzione consentita solo chiedendo permesso a info@amicidilazzaro.it
(non verrà concesso a siti con pubblicità/ads o per usi commerciali)
© All rights reserved. Reproduction allowed only with permission from info@amicidilazzaro.it
(it will not be granted to sites with advertising/ads or for commercial uses)
