پاسخ: توصیه می شود، یک بار دیگر شماره 1 از بخش پ. در مضمون 5 به دقت مطالعه شود. عیسی خود شخصاً در بطن ایمان الهی قوم خود بزرگ شد و رشد کرد. مشخصه اصلی این ایمان، یگانه پرستی، یعنی ایمان به خدای واحد بود، یعنی همان ویژگی که در سراسر عهد عتیق به چشم می خورد. بدیهیست که یاران عیسی نیز که از میانشان 12 تن به حواریونش بدل شدند، یگانه پرست بودند. مسیحیان برمبنای متون عهد جدید می دانند که عیسی فقط خویش را پیامبر معرفی نکرده بود. او مدعی بود که به نام خداوند عمل می کند و در کارهای خود (ازجمله شفابخشیدن، برخاستن از مرگ، بخشودن گناهان) به خداوند حضوری عینی می بخشد. فراتر از این باید گفت: او گفت، خداوند و ملکوت او در وجود او تجلی یافته است. حواریون، یعنی مسیحیانِ نخستین با قدرت روح القدس دریافتند که عیسی مدعی کفر نبود، مایل نبود در حق خداوند یگانه کفر بورزد و آموزه های ناب الهی را خدشه دار سازد. عکس این امر بیشتر مصداق دارد: در وجود عیسی نصاری شخص خداوند که به کلام می آید، حضور می یابد و به بیان دیگر، عیسی پسر خدا است . (ر.ک. متی باب 16 آیات 20-13).
به مرور زمان بر حواریون، یعنی مسیحیانِ نخستین آشکار شد که یگانگی خداوند را باید به معنایی جدید و ژرف تر درک کرد. ما کوشیده ایم این نکته را در مضمون 5 تشریح کنیم.
در پاسخی کوتاه به این پرسش باید چنین گفت: بله. ایمان به خداوند یکتای سه گانه ناقض ایمان به خداوند یگانه نیست، بلکه این ایمان را ژرفنا می بخشد و متفاوت می سازد. تعالیم کلیسای مسیحی، به منزله تفسیر و اشاعه بیشتر تعالیم عهد عتیق است، آن هم در پرتو رخدادهای زندگانی عیسی (کردار و گفتار او، رنج هایش، مرگش و رستاخیزش)، به همان گونه ای که حواریون و جماعات مسیحی نخستین آنها را با قدرت روح القدس درک کرده بودند.
