Olivia, geboren via draagmoederschap en woordvoerder van de Verklaring van Casablanca, doet een beroep op politici:
“Laat u alstublieft niet misleiden door de advertenties die draagmoederschapsbureaus op hun websites plaatsen om u te laten geloven dat dit een geschenk is, een zegen.”
Wat de voorwaarden ook zijn, of het draagmoederschap nu betaald of onbetaald is, “er is ALTIJD een contract waarin het kleine mensje wordt behandeld als een product dat moet worden overgedragen als het klaar is. Voor mij was dat het eerste dat echt pijn deed toen ik hoorde dat ik was ingewisseld voor een cheque.’
Olivia waarschuwt voor de wond van verlating waaraan het kind wordt blootgesteld door de scheiding van de biologische moeder: ‘Of het kind nu biologisch verbonden is met de draagmoeder of niet, geloof me, het maakt niet uit. Op de dag dat de baby ter wereld zou komen om zijn moeder te ontmoeten, wordt hij van haar weggerukt en in de armen van volkomen vreemden gelegd. Deze baby’s zullen hun hele leven een leegte voelen, de leegte van het verlies van hun moeder, en ik kan je vertellen dat deze afgrond helaas nooit gevuld kan worden door persoonlijke ervaringen. Ik ben eigenlijk 32 jaar oud, en mijn hele leven heb ik Ik heb geprobeerd deze leegte te vullen: met drugs, alcohol en zelfs het kopen van heel veel dieren, naïef denkend dat dit deze wond zo diep zou sluiten dat ik het gevoel had dat ik bloedde. Het kostte me 32 jaar om het te begrijpen en te stoppen met proberen die leegte op te vullen met de hulp van mijn psycholoog en psychiater”.
