Olivia, e lindur nga surrogacia dhe zëdhënëse e Deklaratës së Casablanca, u bën thirrje politikanëve:
“Ju lutemi, mos u mashtroni nga reklamat që agjencitë e zëvendësimit postojnë në faqet e tyre të internetit për t’ju bërë të besoni se kjo është një dhuratë, një bekim.”
Cilado qofshin kushtet, qoftë zëvendësimi me pagesë apo pa pagesë, “Ekziston GJITHMONË kontrata në të cilën njeriu i vogël trajtohet si një produkt që duhet dorëzuar kur të përfundojë. Për mua, kjo ishte gjëja e parë që më dhimbte vërtet të dija se isha këmbyer me një çek.”
Olivia paralajmëron për plagën e braktisjes së cilës ndarja nga nëna e lindjes e ekspozon fëmijën: “Nëse fëmija është i lidhur biologjikisht me nënën surrogate apo jo, më besoni, nuk ka rëndësi. Në ditën kur foshnja supozohet të vijë në botë për të takuar nënën e saj, ajo hiqet prej saj dhe vendoset në krahët e të huajve. Këto foshnje do të ndjejnë një zbrazëti gjatë gjithë jetës së tyre, boshllëkun e humbjes së nënës së tyre dhe më lejoni t’ju them se për fat të keq, kjo humnerë nuk mund të mbushet kurrë nga përvoja personale. Unë jam në fakt 32 vjeç dhe gjatë gjithë jetës sime. u përpoqëm ta mbushni këtë boshllëk: me drogë, alkool, madje duke blerë një ton kafshësh, duke menduar me naivitet se kjo do ta mbyllte kaq thellë këtë plagë, saqë m’u duk sikur po rrjedh gjak. M’u deshën 32 vjet që të kuptoja dhe të ndaloja përpjekjet për ta mbushur atë boshllëk me ndihmën e psikologut dhe psikiatrit tim”.
